Hele, hele grote ZUCHT

Zo startte ik gisterochtend mijn dag na het lezen van mijn email.

Vanuit de GGD krijg ik een informatiebrief betreffende voorlichting over een baby van 8mnd; immers mijn zoon is ruim 7 mnd en staat uiteraard geregistreerd bij de jeugdgezondheidszorg (lees CB). Eerder hoorde je me alleen zuchtten zittend aan het bureau op het CB of eenmaal thuis, er was toen nog geen sprake van informatiebrieven via de email en andere vormen van media-voorlichting. Het voordeel van toen; je kon tenminste nog direct in discussie treden of verkeerde voorlichting ombuigen door de juiste terug te geven.

Zoals gezegd, kreeg ik gisteren via de email een informatiebrief over de ontwikkelingen en aandachtspunten van mijn bijna achtmaander.  De nieuwe manier van het volgen van de ontwikkelingen van je kindje en of hij voldoet aan de standaard. Want tussen 5 en 11 mnd hoef je niet meer bij het CB te komen. Al lezend schertste mijn verbazing dat er totaal verkeerde informatie en voorlichting gegeven werd over tandbederf en moedermelk. Hoe kan dit vanuit een organisatie die staat voor de jeugdgezondheidszorg en zich volledig richt op informatie en voorlichting rondom de baby’s van 0-12mnd en zelfs jeugd van 0-18jr! Een organisatie die door meerdere disciplines en ouders gezien wordt (of zou moeten worden) als de specialisten op het gebied van zuigelingen, dreumesen en peuters.

Hoe kan het dan toch dat ze zo weinig weten over borstvoeding, maar blijven voorlichten, begeleiden en informeren erover zonder specialist erin te zijn?!

Die wondere wereld komen we helaas nog wel vaker tegen. Denk aan een huisarts die iets diagnosticeert over het bewegingsapparaat, daar waar de fysiotherapeut specialist in is. De verloskundige, gespecialiseerd in zwangerschap & bevalling, beleid bepaalt over borstvoeding, die weer tegenstrijdig is met die van de kraamverzorgende, en waarvan die weer niet kloppend is met de info van het CB. Moet ik nog meer zeggen? Helaas hoor ik nog zo vaak rare voorlichting of tegenstrijdige informatie en fabels langskomen, ondanks dat google erg gewillig is in het juist leveren van informatie. Uiteraard met de aantekening; waar je naar op zoek bent en waar je het vandaan wilt en gaat halen. Zo zet ik toch mijn vraagtekens bij de informatie over borstvoeding die een kunstvoedingfabrikant levert. Of die van de huisarts die geen begeleiding meer van bevallingen doet en ook geen CB houdt. Met onze jongste hebben we dit heel vaak ook zelf moeten ondervinden. Onvoorstelbaar wat je aan adviezen kan krijgen die of volledig incorrect zijn, of enorm tegenstrijdig. De één geeft je op de kop, de ander bevestigt je keus. Hoe zeker blijf je je dan voelen?

Terug naar de GGD. Want hier ging het om:

 Tandjes
Zodra je baby tandjes heeft, is het belangrijk om gaatjes te voorkomen. Alle dranken behalve water en thee zonder suiker zorgen voor een zuuraanval waardoor gaatjes kunnen ontstaan. Geef je kind dus geen zuigflesje mee naar bed, ook niet met moedermelk.

 En dan uiteraard die laatste zin. En mijn reactie dus; hele, hele grote ZUCHT. Want, dit is de werkelijke kloppende informatie over tandbederf en moedermelk:

Niet logisch dat borstvoeding tanden zou aantasten

 Brain Palmer, tandarts en onderzoeker zegt er het volgende over: ‘In mijn gesprekken met andere onderzoekers komt steeds naar voren dat ze niet begrijpen waarom iemand borstvoeding aanwijst als oorzaak van tandbederf. Het is wetenschappelijk gezien volkomen onlogisch dat een natuurlijk proces zoals borstvoeding de tanden van de zuigeling zou aantasten. Als kinderen in prehistorische tijden hun tandjes zouden verliezen, zouden ze van honger omkomen, omdat ze niet meer konden kauwen. Van prehistorische kinderschedeltjes is echter bekend dat de tandjes geen tekenen van tandbederf vertonen.

’Onderzoek bevestigt dat moedermelk tanden niet aantast

 De redenering van Palmer wordt bevestigd door wetenschappelijk onderzoek. In het onderzoek werden tandjes van jonge kinderen een tijd lang in moedermelk bewaard. Zelfs na een periode van twaalf weken waren de tandjes niet aangetast. Wanneer aan de moedermelk sucrose (tafelsuiker) werd toegevoegd, was na drie weken al tandbederf zichtbaar. De conclusie van het onderzoek was helder: moedermelk alleen veroorzaakt geen tandbederf.

Natuurlijk kan ik mijn ZUCHT niet weg laten glippen en schrijven mijn jeukende handjes een reactie terug aan de GGD, onder de noemer ‘collegiale kennisverhoging’! (of te wel, een tik op de vingers)

Wil je er meer over lezen;

https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/179-tandjes-poetsen#sthash.tVS3fG9h.dpuf

https://www.borstvoeding.com/aanverwant/tandbederf/tb1.htmlhttps://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/179-tandjes-poetsen

 

Oeps, jullie waren er ook nog!

Oh ja, was ik toch even bijna vergeten dat ik een burn-out heb en mijn energie vaak genoeg gewoonweg niet aanwezig is…

Het is nu voor het eerst dat ik het woord burn-out in de mond neem. Ik weet nog zo goed dat ik in september 2015 (vorig jaar al….!!!) nog maar even niet aan het werk ging, dat lukte niet met Jef en het net ontdekte KISS-syndroom. In oktober zat ik op eigen verzoek bij de bedrijfsarts op preventief consult. Ik wou weten hoe ik ervoor kon zorgen dat ik niet ging uitvallen, immers de eerste klachten waren al aanwezig in de vorm van duizelingen.

Eind november zat ik weer bij de bedrijfsarts, het was me niet gelukt, ik was niet sterk genoeg… en ben toch echt uitgevallen.

Afgelopen vrijdag benoemde hij het toch maar eens hardop. Wat heb ik; Een ongedifferentieerde somatoforme stoornis. In de volksmond, een burn-out.

Eerder heb ik zelfs de huisarts nog bijna uitgelachen. Hij nam voor het eerst het woord ‘burn-out’ in de mond toen ik begin oktober bij hem zat vanwege de eerste klachten. Ja dag…een burn-out bouw je op in jaren en krijg je niet zomaar even van een (op dat moment) pas paar maanden dag en nacht huilende baby . Toch?

Mijn baby is over 3 dagen 7 maanden. Ik zit dus over 3 dagen al 4 maanden langer thuis dan de bedoeling was na mijn verlof. Het begint langzamerhand tot mij door te dringen dat ik het niet meer heb over enkele weken, max. een maand. Of even heel moe zijn door alle zorgen en stress en geregel rondom de kleine. Het is geen kwestie meer van herstellen met een beetje rust, of gewoon lekker nachtje slapen. Het is veel, heel veel. En het sluipt er heel sneaky in, zonder enkele waarschuwing, en laat het je pas beseffen als je te laat bent en eigenlijk alweer richting voorzichtig herstel gaat.

Het erover hebben en toch maar eens benoemen voelt bijna als een eerste AA-meeting zoals je die in de films ziet;

Hallo, ik ben Riejanneke Spruijt en ik heb sinds oktober 2015 een burn-out. Mijn jongste zoon heeft mij in disbalans getrokken en ik kon en kan het niet meer aan.

AUW!

Gek toch he, dat je er eigenlijk niet aan toe wilt geven, dat je je schaamt en zwak voelt, en dat je blijft willen dat het je niet was overkomen. Want voordat het mis ging vond ik het heerlijk zoals ik alles deed. Al die enorme reusachtige ballen in de vorm van ambities, werk, verplichtingen en verantwoordelijkheden in de lucht houden. Het constant functioneren op hoog stress- en spanningsniveau. Ik was ( en hopelijk ben…) sterk en krachtig! En iedereen vindt het logisch en knap dat ik nu voor mezelf kies door arbeidsongeschikt te zijn. Maar ik niet.

Het screeningsrapport zegt over mij dat ik extreem hoog scoor op klachtenniveau. Mijn lijf en mijn geest liegen er niet om. Weg is mijn oude vertrouwde ik. Wil ik verder, dan moet ik afscheid nemen van bepaalde zaken, keuzes maken en het voortaan anders gaan doen. Helemaal niet leuk en dat doet pijn. Daar tegenover staat; hoe fijn zou het zijn om straks afscheid te kunnen nemen van non-stop hoofdpijn, spierpijn,  rusteloosheid, slechte concentratievermogen (weg is mijn olifantsgeheugen..), geestelijke en lichamelijk vermoeidheid en noem nog maar wat spanningsklachten.

Een van mijn meest erge en gevreesde vijanden; onvoorspelbaarheid. Niet weten waar  je naar toe gaat, naar toe werkt of aan toe bent. Jef is al 7 maanden onvoorspelbaar, wat mogelijk uiteindelijk de naam dyspraxie krijgt, en mogelijk ook niet. De onvoorspelbaarheid die bij de stoornis hoort, als bij het nu niet weten, is enorm. En 3x raden… het kan niet op zulk jonge leeftijd gediagnosticeerd worden, dus blijft de toekomst voor ons en hem onvoorspelbaar en gepaard gaan met terugvallen en onderhevig aan plotselinge onvoorspelbare veranderingen. Het krijgen en hebben van een burn-out is net zo onvoorspelbaar, en lange tijd wist ik niet waar ik aan toe was of heen ging.

Het nieuwe jaar is begonnen en wat wel voorspelbaar is; onvoorspelbaarheid blijft. Zorgen blijven komen en gaan. Ik moet loslaten, ik weet niet wanneer het beter gaat.

Durven erkennen dat ik het niet gered hebt en stap voor stap weer vooruit gaan, waarin terugvallen mogen voorkomen en omarmd worden. Kwetsbaar mogen zijn;

Hallo, ik ben Riejanneke Spruijt, en ik heb een burn-out!