Oeps, jullie waren er ook nog!

Oh ja, was ik toch even bijna vergeten dat ik een burn-out heb en mijn energie vaak genoeg gewoonweg niet aanwezig is…

Het is nu voor het eerst dat ik het woord burn-out in de mond neem. Ik weet nog zo goed dat ik in september 2015 (vorig jaar al….!!!) nog maar even niet aan het werk ging, dat lukte niet met Jef en het net ontdekte KISS-syndroom. In oktober zat ik op eigen verzoek bij de bedrijfsarts op preventief consult. Ik wou weten hoe ik ervoor kon zorgen dat ik niet ging uitvallen, immers de eerste klachten waren al aanwezig in de vorm van duizelingen.

Eind november zat ik weer bij de bedrijfsarts, het was me niet gelukt, ik was niet sterk genoeg… en ben toch echt uitgevallen.

Afgelopen vrijdag benoemde hij het toch maar eens hardop. Wat heb ik; Een ongedifferentieerde somatoforme stoornis. In de volksmond, een burn-out.

Eerder heb ik zelfs de huisarts nog bijna uitgelachen. Hij nam voor het eerst het woord ‘burn-out’ in de mond toen ik begin oktober bij hem zat vanwege de eerste klachten. Ja dag…een burn-out bouw je op in jaren en krijg je niet zomaar even van een (op dat moment) pas paar maanden dag en nacht huilende baby . Toch?

Mijn baby is over 3 dagen 7 maanden. Ik zit dus over 3 dagen al 4 maanden langer thuis dan de bedoeling was na mijn verlof. Het begint langzamerhand tot mij door te dringen dat ik het niet meer heb over enkele weken, max. een maand. Of even heel moe zijn door alle zorgen en stress en geregel rondom de kleine. Het is geen kwestie meer van herstellen met een beetje rust, of gewoon lekker nachtje slapen. Het is veel, heel veel. En het sluipt er heel sneaky in, zonder enkele waarschuwing, en laat het je pas beseffen als je te laat bent en eigenlijk alweer richting voorzichtig herstel gaat.

Het erover hebben en toch maar eens benoemen voelt bijna als een eerste AA-meeting zoals je die in de films ziet;

Hallo, ik ben Riejanneke Spruijt en ik heb sinds oktober 2015 een burn-out. Mijn jongste zoon heeft mij in disbalans getrokken en ik kon en kan het niet meer aan.

AUW!

Gek toch he, dat je er eigenlijk niet aan toe wilt geven, dat je je schaamt en zwak voelt, en dat je blijft willen dat het je niet was overkomen. Want voordat het mis ging vond ik het heerlijk zoals ik alles deed. Al die enorme reusachtige ballen in de vorm van ambities, werk, verplichtingen en verantwoordelijkheden in de lucht houden. Het constant functioneren op hoog stress- en spanningsniveau. Ik was ( en hopelijk ben…) sterk en krachtig! En iedereen vindt het logisch en knap dat ik nu voor mezelf kies door arbeidsongeschikt te zijn. Maar ik niet.

Het screeningsrapport zegt over mij dat ik extreem hoog scoor op klachtenniveau. Mijn lijf en mijn geest liegen er niet om. Weg is mijn oude vertrouwde ik. Wil ik verder, dan moet ik afscheid nemen van bepaalde zaken, keuzes maken en het voortaan anders gaan doen. Helemaal niet leuk en dat doet pijn. Daar tegenover staat; hoe fijn zou het zijn om straks afscheid te kunnen nemen van non-stop hoofdpijn, spierpijn,  rusteloosheid, slechte concentratievermogen (weg is mijn olifantsgeheugen..), geestelijke en lichamelijk vermoeidheid en noem nog maar wat spanningsklachten.

Een van mijn meest erge en gevreesde vijanden; onvoorspelbaarheid. Niet weten waar  je naar toe gaat, naar toe werkt of aan toe bent. Jef is al 7 maanden onvoorspelbaar, wat mogelijk uiteindelijk de naam dyspraxie krijgt, en mogelijk ook niet. De onvoorspelbaarheid die bij de stoornis hoort, als bij het nu niet weten, is enorm. En 3x raden… het kan niet op zulk jonge leeftijd gediagnosticeerd worden, dus blijft de toekomst voor ons en hem onvoorspelbaar en gepaard gaan met terugvallen en onderhevig aan plotselinge onvoorspelbare veranderingen. Het krijgen en hebben van een burn-out is net zo onvoorspelbaar, en lange tijd wist ik niet waar ik aan toe was of heen ging.

Het nieuwe jaar is begonnen en wat wel voorspelbaar is; onvoorspelbaarheid blijft. Zorgen blijven komen en gaan. Ik moet loslaten, ik weet niet wanneer het beter gaat.

Durven erkennen dat ik het niet gered hebt en stap voor stap weer vooruit gaan, waarin terugvallen mogen voorkomen en omarmd worden. Kwetsbaar mogen zijn;

Hallo, ik ben Riejanneke Spruijt, en ik heb een burn-out!