So long, farewell, auf wiedersehen, goodbye…

Jeetje, een jaar geleden, nee meer dan een jaar geleden schreef ik mijn laatste bericht hier… (shame on me)

Een jaar lang heb ik niks geschreven, echter niet niks meegemaakt. Ik heb niks weten te schrijven, niks kunnen schrijven, niks willen schrijven, door alles wat er gebeurd was en nog gebeurde. Ons mooie mannetje is met 16mnd met een klinische opname geopereerd aan zijn keel- en neusamandelen. Hij mocht eindelijk gaan leren eten en leren slapen zonder al die ademhalingsstilstanden. Dit heeft zeker enorme verbeteringen met zich meegebracht en maakte de hele zorgelijke situatie van de apneus in ieder geval veilig.

Alleen als je zo klein bent, en zo kwetsbaar, en alles aan het leren bent wat belangrijk is in je leven en voor je ontwikkeling, gaat dit niet in je koude kleren zitten, en kom je er niet zonder kleerscheuren van af. Langzamerhand hebben we moeten accepteren dat alles wat in zijn eerste kleine 1,5 jaar van zijn leven heeft plaatsgevonden, hem getraumatiseerd heeft. Daarnaast heeft zijn prikkelverwerking mechanisme zich nooit normaal kunnen ontwikkelen, daarvoor moet je immers kunnen slapen. Afgelopen jaar heeft Jef ons dat duidelijk gemaakt. En van ons hiervoor veel begrip, geborgenheid en geduld in opgeëist.

Afgelopen jaar zijn wij regelmatig wanhopig en moedeloos geweest, maar voornamelijk heel veel moe. We hebben geleerd niet meer op korte termijn uitzicht te hebben, niet meer op korte termijn hoop te hebben, of te geloven in snelle oplossingen. Gewoon hele kleine stappen, heel veel geduld en samen blijven vertrouwen in de kracht van dit bijzondere mannetje en zijn eigen herstellend vermogen.

En ik dan? Zo moe zijn, zo vaak moedeloos zijn, zo vaak niet meer vooruit durven te kijken terwijl je dat zooo hard nodig hebt, maakte mijn eigen herstellende vermogen bijzonder kwetsbaar en instabiel. Denken dat ik zo snel hersteld was van mijn burn-out was een utopie. Leren werken na een verzuimperiode is één ding, maar leren leven en happy worden is van totaal andere orde. De pijn van Jef, de pijn van het stoppen van je “leven” inclusief al je passies en krachten/talenten, heeft het afgelopen jaar mij in zijn greep gehad. En die greep moet los. De pijn rondom Jef is vertaald en mag er zijn; onder begeleiding heb ik hiervoor een brief geschreven. Nu is het tijd om het ook echt daadwerkelijk in de praktijk af te sluiten. Morgen wordt ons mannetje 2 jaar, en gaan we dit zeker wederom goed vieren. Maar ook vier ik dan het afsluiten van de afgelopen 2 jaar, en sluit ik daarom deze blog en Facebook pagina. Het is goed geweest, en met heel veel geduld en kleine baby stapjes, komen wij er wel!

Mijn brief:

 

Lieve Jef,

Ik heb je niet de rust kunnen geven en het niet kunnen oplossen. Ik heb wel alles gedaan wat ik kon doen voor je. Ik ben er geweest voor je, altijd. Ik heb je niet helemaal kunnen lezen waardoor ik moest reageren. Hierdoor ben ik voor jou niet de moeder geweest die ik wilde zijn. Ik wil voor jou de oermoeder zijn die alles van jou kan beleven en ervaren. Ik zal er altijd zijn, en met jou je leven vieren.

 

 

 

5, 4, 3, 2, 1……..help!

Gisteren ben ik gestart. Met aftellen. Nou ja, eigenlijk al maanden geleden…Het lukt me maar niet om de tijd stil te zetten. Het gaat me echt veel te snel. Zo’n eerste jaar is altijd al een uitdaging omdat er zoveel gebeurt met een baby qua ontwikkeling en groei, maar tel daar een gevalletje ‘Jef’ en burn-out bij op en het jaar glipt je door de vingers. Ik heb daar oprecht veel moeite mee. Het is onze laatste, en hoe naïef, denk je toch dat je na 3 kinderen alles wel gehad hebt en kent. ‘Daar gaan we even heel erg van genieten, zodat we onze laatste zwangerschap en babytijd goed kunnen afsluiten’. Dachten we…

Dus ik tel af. Want dat jaar is echt al voorbij. Aankomende zaterdag wordt Jef 1 jaar.

Als ik erbij stil wil staan, zodat ik het allemaal een plek kan geven en toch met een goed gevoel wil en kan terugkijken naar al die mijlpalen, ontwikkelingen en fasen in de babytijd, dan lukt het me niet. Het lukt me niet om zoveel gebeurtenissen goed opnieuw te ervaren en een plek te geven. Het is gewoon te veel…..

En dan besef ik het me opnieuw, het was ook echt te veel. Die burn-out is niet uit de lucht komen vallen (anders had ik hem terug de lucht in gemept). Hij was reëel.

Geboren 18-06-2015. Consult lactatiekundige; Tongriem en lipband klieven, huilbaby, kiss-syndroom, chiropractor, afvallen; huisarts, consult lactatiekundige en nogmaals tongriem klieven, constante terugvallen Kiss, reflux en overmatige krampen, huisarts; consult kinderarts, consult pre-logopedie; dyspraxie (?), nogmaals tongriem en lipband klieven door teruggroei, terugkerende beginnende borstontstekingen; 3e keer lactatiekundige, kinderfysiotherapeut ivm voorkeur, afplatting en terugvallen, pre-logopedie ivm problemen voeding; huisarts; klinische logopedie ziekenhuis, consult KNO-arts ivm ernstige apneus en retrusie onderkaak.

18-06-2016 uitslag: Jef heeft geen dyspraxie (yes!) en is ontslagen bij kinderfysiotherapie! Jef heeft flinke retrusie (terugstand) vd onderkaak en daarmee achterliggende tong = vernauwde keelholte. Tevens heeft Jef vergrote keelamandelen waardoor er een ‘dubbele vernauwing’ is. Dit geeft flinke apneus (ademhalingsstilstanden) in zijn slaap en veroorzaakt oververmoeidheid omdat zijn hersenen constant prikkels moeten afgeven. Oververmoeidheid veroorzaakt overprikkeling. Vernauwing veroorzaakt slikproblemen en daarmee voedingsproblemen, zowel met de bijvoeding als de borstvoeding; je kaak is essentieel voor het drinken aan de borst!

We hebben antwoord! Een jaar na geboorte, een jaar vol met onzekerheid, en jaar met vele gebeurtenissen, een jaar letterlijk vol met pijn en moeite, bijna een heel jaar ‘normale baby-ervaringen’ moeten missen; een jaar!

Een jaar waarin zoveel gebeurt is dat ik er niet meer bij stil kan en wil staan, en de basisregels van Kluun voor de hormonsters tijdens een zwangerschap opvolg;

1. Gebruik oosterse vechtsporttechnieken: niet terugslaan, niet verstijven, niet afbreken, maar gewoon meeveren.
2. Ga over tot woestijnpolitiek: wachten tot de storm voorbij is

Want het jaar is voorbij! En zaterdag wordt hij 1 jaar en wil ik alleen nog maar genieten van zijn prachtige lach, zijn geweldige en enorme vrolijke karakter dat eigenlijk in hem huist, maar lang niet eruit kon komen.

Ik kan het jaar niet mooier maken of qua gevoel een betere plek geven. Het was zwaar, loodzwaar, en blijft veel pijn doen als ik erbij stil sta. Dus ik wil niet meer proberen stil te staan, het een plek te geven of ‘akkoord’ ermee te zijn. Dat kan ik niet. Wat ik wel kan, is heeeeeeel veeeeeeel van mijn mannetje houden, en onwijs trots zijn op ons sterke gezin die dit samen heeft doorstaan en met veel liefde, hechting en geborgenheid deze laatste babytijdperk tot een eind heeft gebracht:

 

Jullie zijn mijn alles!

 

 

Haantje de voorste…

Ik heb het zo vaak gelezen, middels andere blogs of interviews en artikelen; als het gaat om onze uks zijn we er best trots op als jouw uk net even een stapje harder gaat. Blijkbaar doen we er allemaal ongewild en waarschijnlijk onbewust aan mee. We laten immers onze uks testen en checken bij het consultatiebureau, en zijn pas gerust als zij zeggen dat het goed is. Als je uk voorloopt zijn we helemaal blij, al tonen we dat niet en/of benoemen we het alleen zo ‘luchtig en achteloos’ mogelijk, ermee pronken doen we niet zodat we anderen niet voor het hoofd stoten. Het is blijkbaar nodig om te vergelijken, en daar een waarde aan te hangen.

Vandaag werd ik voor de 3e keer door dezelfde discipline, geconfronteerd met de waarde van onze uk. Eentje die al veel eerder ons duidelijk was geworden gezien de problematiek van de eerste 6 maanden, maar die ook nu nog zege viert. Een waarde die ik helemaal geen waarde wil noemen, van dale zegt immers:

waar·de (de; v; meervoud: waardes, waarden)

1. betekenis in het economisch verkeer, als ruilmiddel: in waarde verminderen; aanschaffingswaarde, aanschafwaarde, marktwaarde, nieuwwaarde, verkoopwaarde, winkelwaarde

2. betekenis in morele, geestelijke, sociale enz. zin: iem. in zijn (eigen) waarde laten hem nemen en waarderen zoals hij is

Het geeft dus aan hoe mijn uk in morele, geestelijke en sociale zin een betekenis heeft? hmm, laten we eens kijken;

• geestelijk; telt het mee dat moeders een burn-out gekregen had?! Maar uiteraard, geestelijk heeft hij wel wat te verduren, hij is prikkelbaar.
• sociaal; tja, hij heeft ons wel langere tijd gedwongen geen sociale omgevingen meer op te zoeken of te veel sociale invloeden op hem los te laten. Wel hebben we veel instanties en specialisten mogen bezoeken (is toch ook een vorm van sociale contact?!)
• moreel; Hoe kan je niet onvoorwaardelijk van je ukje houden… ouder worden is zo onvoorstelbaar krachtig en bijzonder…Je gaat ervoor door het vuur! Letterlijk…we zijn regelmatig opgebrand..

Zoals je kan lezen, ik wil die waarde helemaal niet! Ik kies heel bewust om niet mee te willen doen aan het pronkgedrag en het is geheel ongewild maar we kunnen er niet onderuit; onze uk loopt voor…Een echt ‘haantje de voorste’.

Zoals eerder benoemd werd het ons al duidelijk in de eerste maanden. Door  stress en veel en vaak pijn ontstond er veel kracht bij het mannetje. Hij overstrekte zich bijna de gehele dag en kon niet ontspannen of liggen. Toen waren de kreten “oh wat een sterke nek, hij houdt zijn hoofd al recht (2wk)”, “oh hij wilt al zitten (2mnd)” en “goh, hij probeert al te staan (4mnd)” al niet ongewoon. Men zag het als bijzonder, wij als problematisch. De grondslag van deze kracht was immers pijn… Na 7 maanden chiropractie voor de KISS zijn we verder gegaan met kinderfysio. In eerste instantie was ze zeer verbaasd te komen. Het ventje loopt voor in zijn ontwikkeling, waarom dan fysio? Ze zien normaal alleen kinderen die achter lopen. Ze vond die snelle ontwikkelingen en voortvarendheid in dat kleine mannetje erg bijzonder en leuk om te zien. Gaandeweg snapt ze steeds beter welke problemen aan een te snelle ontwikkeling zijn verbonden. Jef wilt zo akelig snel, dat hij teveel spanning gebruikt en deze daarom constant heeft in zijn lijf, wat resulteert in een vaste nek (kiss-syndroom) en de daarbij horende pijnklachten, maar ook klachten als reflux en overmatige krampen. En pijn veroorzaakt uitingen middels spierspanningen (overstrekken), en zo is onze vicieuze cirkel rond. Vandaag benoemde ze voor de 3e keer hoe enorm vóór hij loopt, minstens wel 3-4 maanden. En hoe graag ze er beeldmateriaal van wilt maken tbv scholing. Want ook zij ziet in hoeveel problemen dit kan leveren. Jef ontwikkelt harder dan zijn hoofd aan kan, wat zich uit in verstoring van de sensorische integratie. Deze waarde is vandaag aan hem gehangen. We kunnen weer aan de bak…

Dus nee dank je, ik hoef geen haantje de voorste.

Begrenzing van de zintuigen helpt bij verstoring van de sensorische integratie, dus hoppa de doek om en Jef op de rug; veilig & begrenst!

http://www.sensomotorische-integratie.nl/Sensomotorische-integratie.htm

http://instituutvoorhechting.nl/de-drang-om-babys-te-dragen/

 

Hele, hele grote ZUCHT

Zo startte ik gisterochtend mijn dag na het lezen van mijn email.

Vanuit de GGD krijg ik een informatiebrief betreffende voorlichting over een baby van 8mnd; immers mijn zoon is ruim 7 mnd en staat uiteraard geregistreerd bij de jeugdgezondheidszorg (lees CB). Eerder hoorde je me alleen zuchtten zittend aan het bureau op het CB of eenmaal thuis, er was toen nog geen sprake van informatiebrieven via de email en andere vormen van media-voorlichting. Het voordeel van toen; je kon tenminste nog direct in discussie treden of verkeerde voorlichting ombuigen door de juiste terug te geven.

Zoals gezegd, kreeg ik gisteren via de email een informatiebrief over de ontwikkelingen en aandachtspunten van mijn bijna achtmaander.  De nieuwe manier van het volgen van de ontwikkelingen van je kindje en of hij voldoet aan de standaard. Want tussen 5 en 11 mnd hoef je niet meer bij het CB te komen. Al lezend schertste mijn verbazing dat er totaal verkeerde informatie en voorlichting gegeven werd over tandbederf en moedermelk. Hoe kan dit vanuit een organisatie die staat voor de jeugdgezondheidszorg en zich volledig richt op informatie en voorlichting rondom de baby’s van 0-12mnd en zelfs jeugd van 0-18jr! Een organisatie die door meerdere disciplines en ouders gezien wordt (of zou moeten worden) als de specialisten op het gebied van zuigelingen, dreumesen en peuters.

Hoe kan het dan toch dat ze zo weinig weten over borstvoeding, maar blijven voorlichten, begeleiden en informeren erover zonder specialist erin te zijn?!

Die wondere wereld komen we helaas nog wel vaker tegen. Denk aan een huisarts die iets diagnosticeert over het bewegingsapparaat, daar waar de fysiotherapeut specialist in is. De verloskundige, gespecialiseerd in zwangerschap & bevalling, beleid bepaalt over borstvoeding, die weer tegenstrijdig is met die van de kraamverzorgende, en waarvan die weer niet kloppend is met de info van het CB. Moet ik nog meer zeggen? Helaas hoor ik nog zo vaak rare voorlichting of tegenstrijdige informatie en fabels langskomen, ondanks dat google erg gewillig is in het juist leveren van informatie. Uiteraard met de aantekening; waar je naar op zoek bent en waar je het vandaan wilt en gaat halen. Zo zet ik toch mijn vraagtekens bij de informatie over borstvoeding die een kunstvoedingfabrikant levert. Of die van de huisarts die geen begeleiding meer van bevallingen doet en ook geen CB houdt. Met onze jongste hebben we dit heel vaak ook zelf moeten ondervinden. Onvoorstelbaar wat je aan adviezen kan krijgen die of volledig incorrect zijn, of enorm tegenstrijdig. De één geeft je op de kop, de ander bevestigt je keus. Hoe zeker blijf je je dan voelen?

Terug naar de GGD. Want hier ging het om:

 Tandjes
Zodra je baby tandjes heeft, is het belangrijk om gaatjes te voorkomen. Alle dranken behalve water en thee zonder suiker zorgen voor een zuuraanval waardoor gaatjes kunnen ontstaan. Geef je kind dus geen zuigflesje mee naar bed, ook niet met moedermelk.

 En dan uiteraard die laatste zin. En mijn reactie dus; hele, hele grote ZUCHT. Want, dit is de werkelijke kloppende informatie over tandbederf en moedermelk:

Niet logisch dat borstvoeding tanden zou aantasten

 Brain Palmer, tandarts en onderzoeker zegt er het volgende over: ‘In mijn gesprekken met andere onderzoekers komt steeds naar voren dat ze niet begrijpen waarom iemand borstvoeding aanwijst als oorzaak van tandbederf. Het is wetenschappelijk gezien volkomen onlogisch dat een natuurlijk proces zoals borstvoeding de tanden van de zuigeling zou aantasten. Als kinderen in prehistorische tijden hun tandjes zouden verliezen, zouden ze van honger omkomen, omdat ze niet meer konden kauwen. Van prehistorische kinderschedeltjes is echter bekend dat de tandjes geen tekenen van tandbederf vertonen.

’Onderzoek bevestigt dat moedermelk tanden niet aantast

 De redenering van Palmer wordt bevestigd door wetenschappelijk onderzoek. In het onderzoek werden tandjes van jonge kinderen een tijd lang in moedermelk bewaard. Zelfs na een periode van twaalf weken waren de tandjes niet aangetast. Wanneer aan de moedermelk sucrose (tafelsuiker) werd toegevoegd, was na drie weken al tandbederf zichtbaar. De conclusie van het onderzoek was helder: moedermelk alleen veroorzaakt geen tandbederf.

Natuurlijk kan ik mijn ZUCHT niet weg laten glippen en schrijven mijn jeukende handjes een reactie terug aan de GGD, onder de noemer ‘collegiale kennisverhoging’! (of te wel, een tik op de vingers)

Wil je er meer over lezen;

https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/179-tandjes-poetsen#sthash.tVS3fG9h.dpuf

https://www.borstvoeding.com/aanverwant/tandbederf/tb1.htmlhttps://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/179-tandjes-poetsen

 

Oeps, jullie waren er ook nog!

Oh ja, was ik toch even bijna vergeten dat ik een burn-out heb en mijn energie vaak genoeg gewoonweg niet aanwezig is…

Het is nu voor het eerst dat ik het woord burn-out in de mond neem. Ik weet nog zo goed dat ik in september 2015 (vorig jaar al….!!!) nog maar even niet aan het werk ging, dat lukte niet met Jef en het net ontdekte KISS-syndroom. In oktober zat ik op eigen verzoek bij de bedrijfsarts op preventief consult. Ik wou weten hoe ik ervoor kon zorgen dat ik niet ging uitvallen, immers de eerste klachten waren al aanwezig in de vorm van duizelingen.

Eind november zat ik weer bij de bedrijfsarts, het was me niet gelukt, ik was niet sterk genoeg… en ben toch echt uitgevallen.

Afgelopen vrijdag benoemde hij het toch maar eens hardop. Wat heb ik; Een ongedifferentieerde somatoforme stoornis. In de volksmond, een burn-out.

Eerder heb ik zelfs de huisarts nog bijna uitgelachen. Hij nam voor het eerst het woord ‘burn-out’ in de mond toen ik begin oktober bij hem zat vanwege de eerste klachten. Ja dag…een burn-out bouw je op in jaren en krijg je niet zomaar even van een (op dat moment) pas paar maanden dag en nacht huilende baby . Toch?

Mijn baby is over 3 dagen 7 maanden. Ik zit dus over 3 dagen al 4 maanden langer thuis dan de bedoeling was na mijn verlof. Het begint langzamerhand tot mij door te dringen dat ik het niet meer heb over enkele weken, max. een maand. Of even heel moe zijn door alle zorgen en stress en geregel rondom de kleine. Het is geen kwestie meer van herstellen met een beetje rust, of gewoon lekker nachtje slapen. Het is veel, heel veel. En het sluipt er heel sneaky in, zonder enkele waarschuwing, en laat het je pas beseffen als je te laat bent en eigenlijk alweer richting voorzichtig herstel gaat.

Het erover hebben en toch maar eens benoemen voelt bijna als een eerste AA-meeting zoals je die in de films ziet;

Hallo, ik ben Riejanneke Spruijt en ik heb sinds oktober 2015 een burn-out. Mijn jongste zoon heeft mij in disbalans getrokken en ik kon en kan het niet meer aan.

AUW!

Gek toch he, dat je er eigenlijk niet aan toe wilt geven, dat je je schaamt en zwak voelt, en dat je blijft willen dat het je niet was overkomen. Want voordat het mis ging vond ik het heerlijk zoals ik alles deed. Al die enorme reusachtige ballen in de vorm van ambities, werk, verplichtingen en verantwoordelijkheden in de lucht houden. Het constant functioneren op hoog stress- en spanningsniveau. Ik was ( en hopelijk ben…) sterk en krachtig! En iedereen vindt het logisch en knap dat ik nu voor mezelf kies door arbeidsongeschikt te zijn. Maar ik niet.

Het screeningsrapport zegt over mij dat ik extreem hoog scoor op klachtenniveau. Mijn lijf en mijn geest liegen er niet om. Weg is mijn oude vertrouwde ik. Wil ik verder, dan moet ik afscheid nemen van bepaalde zaken, keuzes maken en het voortaan anders gaan doen. Helemaal niet leuk en dat doet pijn. Daar tegenover staat; hoe fijn zou het zijn om straks afscheid te kunnen nemen van non-stop hoofdpijn, spierpijn,  rusteloosheid, slechte concentratievermogen (weg is mijn olifantsgeheugen..), geestelijke en lichamelijk vermoeidheid en noem nog maar wat spanningsklachten.

Een van mijn meest erge en gevreesde vijanden; onvoorspelbaarheid. Niet weten waar  je naar toe gaat, naar toe werkt of aan toe bent. Jef is al 7 maanden onvoorspelbaar, wat mogelijk uiteindelijk de naam dyspraxie krijgt, en mogelijk ook niet. De onvoorspelbaarheid die bij de stoornis hoort, als bij het nu niet weten, is enorm. En 3x raden… het kan niet op zulk jonge leeftijd gediagnosticeerd worden, dus blijft de toekomst voor ons en hem onvoorspelbaar en gepaard gaan met terugvallen en onderhevig aan plotselinge onvoorspelbare veranderingen. Het krijgen en hebben van een burn-out is net zo onvoorspelbaar, en lange tijd wist ik niet waar ik aan toe was of heen ging.

Het nieuwe jaar is begonnen en wat wel voorspelbaar is; onvoorspelbaarheid blijft. Zorgen blijven komen en gaan. Ik moet loslaten, ik weet niet wanneer het beter gaat.

Durven erkennen dat ik het niet gered hebt en stap voor stap weer vooruit gaan, waarin terugvallen mogen voorkomen en omarmd worden. Kwetsbaar mogen zijn;

Hallo, ik ben Riejanneke Spruijt, en ik heb een burn-out!

 

 

Kokhals en brrr

Ik geef toe, wel een beetje raar om met zo een titel te beginnen… Maar na de beladen blogs van de laatste keren, waar ik overigens veel warme en steunende reacties op kreeg, nu even iets luchtigs.

Althans, luchtigs, misschien niet als ik het ga hebben over kokhalzen en brrrr…  Maar nee, iets luchtigs omdat het geen lange blog gaat zijn, en geen beladen blog. Het is bijna kerst en afhankelijk van wat je de aankomende dagen krijgt voorgeschoteld, wat ook een kokhals en brr kan opwekken, is het een gezellige en lekkere tijd. En wat beter dan in een gezellige en lekkere tijd eens te starten met een nieuwe mijlpaal; het eerste hapje van Jef! Eigenlijk was ik er nog niet aan toe, die eerste mijlpaal van het nieuwe tijdperk. Maar Jef was het zat. elke keer iedereen al die nieuwe dingen zien ontdekken met zijn of haar mond en hij mocht niet meedoen! Na een paar confronterende en gevaarlijke situaties, waarin Jef de meest vreemde capriolen en schijnbewegingen uithaalde;

om maar een proefje en nieuwe ontdekking te mogen meemaken van het hete kopje thee, koffie, wijnglas, mes, bord (op de grond trekken), is het gebeurd. Ik heb toegegeven.

Al het 4e kind op rij doen we dit via de ‘Rapley-methode’ en krijgt Jef dus eerst 6 maanden exclusief borstvoeding zodat zijn mondmotoriek en de spijsvertering rijp is voor ‘the next level’: zelluf etuh! We beginnen met een sperzieboon, licht verteerbaar (dus hopelijk weinig krampen…) en makkelijk vast te houden:

Dankzij de perfect aangeboren kokhalsreflex mag hij het zelf ontdekken wat het eten erg leuk en spannend maakt; allemaal nieuwe ontdekkingen! De mond is hiervoor de aangewezen persoon, immers elke baby ontdekt met zijn mond en stopt er van alles in. Lekker voelen, proeven, kauwen, spugen, aantal keer kokhalzen maar toch weer willen proeven, voelen, kauwen en uiteraard ook (en daar komt ie) het ‘BRRR-moment’.

Zo net voor de feestdagen wil ik die van Jef jullie niet onthouden:

 

Fijne feestdagen en tot januari 2016!

Informatie:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Rapley-methode

https://www.borstvoeding.com/bijvoeding/blw/bijvoeding.html

 

 

Help!

Ineens besef ik het me….. Bij het opstaan had ik nog nergens last van en niks door. Zal ook wel komen door al die kerstvieringen van het werk en de kinderen gisteravond, waardoor mijn aandacht afgeleid was van Jef. Terwijl mijn man gisteravond het nog zei, toen Jef opeens besloot los te gaan zitten;

En nu, nu de kinderen op school en peuterspeelzaal zijn, Jef lekker ligt te pitten en ik in complete rust voor me uit zit te staren, raakt het me hard…

Help! Jef is vandaag precies 6 maanden!! Tranen schieten in mijn ogen als eerste reactie… Waarom? Daarom: de eerste 6 maanden leeft mijn baby alleen op ‘mamamelk’. Hier volgen we het advies van de WHO erg strikt in op vanwege onrijpe darmen en daarmee de risico’s op stoornissen van het immuunsysteem als spijsverteringsysteem. Maar ook vanwege de mondmotoriek die pas bij 6 maanden voldoende is om ‘al la Rapley’ te kunnen starten met bijvoeden. En alleen 6 maanden ‘mamamelk’ houdt in dat mijn kleine mannetje mij volledig nog nodig heeft, hij mijn kleine baby is waar ik zo vaak mee moet knuffelen, voeden en zijn wereld voornamelijk nog uit ‘mama’ bestaat. Als deze 6 maanden voorbij zijn start er een nieuwe fase in zijn eerste babyjaar; de fase dat hij meer mag ontdekken qua voeding, dat mama dus niet altijd meer nodig is! De fase waarin straks mama’s melk zelf minder nodig gaat zijn dan de vaste voeding en ik dus een extra ‘mama-rol kwijtraak. Uiteraard blijf ik mama en intens belangrijk voor mijn kleine mannetje en alles wat hij gaat meemaken en mij voor nodig heeft. Maar toch, die extra bijzondere rol die je door borstvoeding krijgt, waarmee je hem altijd kan troosten, veiligheid bieden, geborgenheid geven, pijn van reflux en krampen kan wegnemen, het vele verplichte knuffelen met dat kleine warme lijfje tegen je aan wat oh zo goed is voor de hechting, die gaat aankomende 6 maanden langzaam afnemen. En dat doet toch even pijn! Zeker met het besef dat, zoals mijn man gisteravond zei, we toch enkele maanden van wat dat eerste bijzondere half jaar had moeten zijn, hebben moeten missen. Ons mannetje zit al….hij is alweer zo groot…hij is 6 maanden. Hij is er klaar voor. En ik? Ik laat mijn tranen de vrije loop…

Informatie:

https://www.borstvoeding.com/bijvoeding/vast-voedsel/exclusief-3.html

https://www.borstvoeding.com/bijvoeding/blw/bijvoeding.html

SSSSSHHHHhhhh!!

Ik lees de volgende blog, en weet acuut weer hoe we ons voelden enkele maanden geleden;

http://kiind.nl/het-trucje-van-dr-hamilton-werkt-wel-maar-helpt-niet/

Hamilton hebben we niet geprobeerd, maar zeker wel de methode van dr. Harvey Karp; Happiest Baby, ofwel 5 S’s. Jef lag als een wormpje strak ingebakerd in de zoveelste nieuwe inbakerzak, met de zoveelste andere soort speen in zijn mond gedrukt, strak en horizontaal op zijn zij tegen ons aan geduwd waarbij we wiegend (lees; springend) door de kamer liepen en dichtbij zijn oor “sssshhhh shh sshh sssssshhhh” zeiden dan wel riepen als Jef harder dan ons wist te schreeuwen. Het voelde niet goed, maar leek soms te werken.

Soms, soms, soms.  We hadden het zo vaak over soms. Soms hielp de draagdoek, 1 van de 4 soorten, wel. Net zoals bij al onze andere kinderen. En dan zomaar ineens weer niet. Soms hielp inbakeren, met 1 van de 3 nieuw aangeschafte, wel. En dan niet meer. Net zoals op de buik slapen, verhoogde bedje, wandelwagen, maxi-cosi, samen slapen, borst als troost, flesje i.p.v. borst, speen soort nr 1-nr 2-nr3, toch even laten huilen, de 3 R’en, strak vasthouden en hard rondlopen of hupsen, wiegen, babymassage. Soms wel, en zo ineens niet meer. En dus net zo bij de Karp-methode. We werden langzaamaan wanhopig.

Waarom werkte niks echt?! Alles wat wel voor onze andere kinderen werkte, zoals volledig voeden op verzoek en borst ook voor troost gebruiken-samen slapen- hobbelen en veel dragen in doek. Interventies die eigenlijk elk probleem wel tackelt bij baby’s en het behapbaar maakt, werkte soms, om na enkele keren ineens acuut niet meer te werken. Die enorme onvoorspelbaarheid, die onzekerheid en onduidelijkheid. We kregen hem gewoon niet getackeld. Jef wou niet slapen, niet plat liggen, niet verschoond en/of uitgekleed worden, niet douchen/badderen, niet autorijden of in de wagen hobbelen, niet in de draagdoek hangen, niet aan de linkerborst drinken of rustig rechts drinken, niet aan een speen of borst troosten. Jef wou niks…. En vanaf week 8 raakten we dan ook voor het eerst bekend met het fenomeen ‘ontroostbaar huilen’. Samen met overstrekken, onrust en weigeren van drinken werd dit in toenemende mate erger. Goh, wat een pijn doet je dat, om je baby zo te zien en niks te kunnen betekenen. Na onze interne zoektocht met in gebruik neme van alle hulpmiddelen, begon onze externe zoektocht. Meerdere deskundigen adviseerden de chiropractor bij huilbaby’s (“maar we hebben geen huilbaby…”). We zijn erheen gegaan om uit te laten sluiten dat dit het was; immers ik krijg de vinger niet op de zere plek dus het zal dit wel niet zijn. En daar zaten we met ons vage en warrige verhaal, want bij Jef was niks duidelijk, alles was ‘soms’. Maar die ‘soms’ was het ontbrekende puzzelstukje dat leidde tot helderheid. Wat bleek, Jef was zwaar overprikkeld! Bevallen in 2,5 uur waarbij Jef nog niet volledig ingedaald lag en de uitdrijving maar 10 min in beslag nam is niet bevorderlijk geweest voor Jef zijn nek- en bovenste rugwervels. deze verschoven, de spieren verkrampten en zijn zenuwen raakten continue geprikkeld, waardoor overprikkeling ontstond in de rest van zijn lijf. Lees: reflux, overmatige darmkrampen, continue hoofdpijn, overmatige spierspanning, overstrekken, zintuiglijke, motorische en sensorische prikkelbaarheid, verminderde mondmotoriek tgv verminderde hap-, zuig- en slikreflexen, verminderde prikkelverwerking, motorisch ontwikkelingsachterstand tgv pijn en ‘vastzitten’, en als laatste uiteraard oververmoeidheid.

En daar was dus ineens het ‘KISS-Syndroom’. Met 4 behandelingen, zeg twee weken, is 90% van de baby’s ‘hersteld’. Ontdek ik in de informatie van de chiropractor, die overigens het woord ‘KISS’ tegelijk gebruikt  met het woord ‘huilbaby’ in dezelfde voorlichting. In de medische wereld bestaat KISS niet, en horen we te handelen volgens de ‘multidisciplinaire richtlijn excessief huilen’.  Dat KISS ook echt niet erkent of herkent wordt, ontdekken we op een teleurstellende manier in de nabije toekomst.

Voor nu hebben we uitzicht, voelen we ons enigszins opgelucht en houden we ons vast aan de behandelingen. Na die 2 weken zouden we kunnen wennen aan onze ‘nieuwe’ (normale) baby en ons ritme wel vinden. Mijn einde verlof word met 2 weken uitgesteld door het opnemen van vakantie; dan zijn we 4 weken verder vanaf datum diagnose en start behandelingen, en was de rust wedergekeerd. Toch?…………….Ssssst!

 

Informatie:

https://www.ncj.nl/landelijke-coordinatie/overzicht-landelijke-documenten/richtlijn/?item=40

http://eurolactatie.net/2015/09/29/de-eenzame-baby/

http://www.dragen-en-voeden.nl/om-te-huilen/

WOW, TJEE HOE HOUDT JE DAT VOL?!!

Dat was de eerste reactie en direct de eerste vraag terug van onze jeugdarts tijdens onze halfjaarlijkse controle op het consultatiebureau vanmorgen.

Onze jeugdarts is goed op de hoogte van alles rondom onze jongste en het gecompliceerde traject wat ondertussen al 6 maanden duurt. Na het benoemen van de onlangs geconstateerde reflux, overmatige krampen en evt. dyspraxie (dysprax-wattus?!=later meer hierover) waardoor Jef nog heel vaak drinkt, vroeg ze uiteraard; ‘hoeveel dan’. En daar kwam mijn schrikbarende antwoord; gemakkelijk af en toe nog 15-20x per 24 uur. Zucht.

Hoe hou ik dat vol? Niet… Dat hou je niet vol. Dat betekent samen slapen zodat je nog enigszins rust tijdens die 8-10 uur durende nacht waarin sommige nachten ononderbroken gedronken wordt, en andere nachten elke 45-75 min. Klinkt nogal belachelijk en achterlijk, niet? Maar we kunnen niet anders. Jef heeft zoveel krampen en reflux klachten dat hij de nacht anders niet doorkomt vanwege de pijn en onrust in zijn lijfje. En ik garandeer je, rusten met een excessief huilende baby wordt hem gewoon niet…. en de taken het gezin runnen en je huishouden en je werk staan elke ochtend paraat om klokslag 07:00 uur. Het slokje melk elk uur verzacht de pijn, versoepelt en stimuleert de spijsvertering en kalmeert de darmen. Het laat mijn manneke al 6 maanden groeien waar het anders niet gelukt was. Een fles kan hij niet door verminderde mondmotoriek en geeft daardoor meer krampen en reflux, en daar hebben we er al genoeg van!

En natuurlijk arbeidsongeschikt raken. En helemaal niks meer doen, alles loslaten. Althans een poging tot… Want dat is moeilijk!

 

Deze jeugdarts begreep het. Hoe reflux je dag op zijn kop kan gooien met een baby. Dat de pijn voor onrust zorgt en huilen, waardoor de ingehapte en ingeademende lucht krampen veroorzaakt. Die je kleintje zich weer laten overstrekken waardoor KISS makkelijker terugkomt. En wat weer zorgt voor overprikkeling van het zenuwstelsel en daarmee ook het spijsverteringstelsel, dus meer krampen en reflux. Oh en gooi er nog een aantal te korte tongriemen en lipbanden doorheen en je hebt een dag die er zo uitziet:

Toch weer even een kleine terugstap; dit was met 14 wk, 4 wk nadat Jef gediagnosticeerd was met het KISS-syndroom (max. score, dus ja we hadden een huilbaby) en alle benodigde behandelingen had gekregen bij de chiropractor. Het zou nu alleen maar beter moeten gaan…….

Als je een beetje goed telt zie je dat ik bijna elke 20 min aan het voeden was. Mijn mannetje reageerde bijna nergens meer op qua troost, ook niet aan de borst.  Het was niet meer te doen. Diezelfde middag kwam de oorzaak aan het licht dankzij onze goede lactatiekundige, die onze ‘noodkreet’ begreep en binnen enkele uren op de stoep stond. We stonden op het punt om opgenomen te willen worden met Jef terwijl we niet geloven in het ‘laten huilen’ van baby’s en het doordrukken van een schema…(onderzoek laat meer kwaad dan goed zien..). Zij was ons vertrouwd en mocht nog als ‘laatste deskundige’ uit de tweedelijnszorg het proberen.

Ik had het niet verwacht als borstvoedingsdocent en -deskundige, ik had alles geprobeerd of uitgesloten, dacht ik. Binnen 10 min constateerde ze alweer een te korte tongriem, en nadat we ook wisten dat zijn groei niet meer goed was is ook deze tongriem binnen enkele dagen gekliefd, en ging ik aan de stimulerende kruiden om mijn productie omhoog te krijgen, en vooral heeeeeel vaak voeden.  Zou het dan nu echt beter gaan…

Informatie:

http://www.halsoverkop.info/c

http://chiropractiestaphorst.dev.connaxis.com/huilbabys/

https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/265-het-verhogen-van-je-melkproductie-door-voedingsmid

https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/141-huilen-en-troosten

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Watskeburt?

De dag na ‘the day after’; wat is er nou eigenlijk gebeurt dat ik dit ben begonnen en een stempel heb gekregen? Over wat en wie heb ik het nou?

Let’s meet!

Kleine terugblik naar vóór het begon; Getrouwd en mama van 3 kids. Heerlijk bezig met ambitieuze carrière, talent ontwikkelingsprogramma en het moeder zijn. Allemaal uitdagende ballen in de lucht aan het houden waarin ik me als een vis in het water voel en beweeg. En daar gooien we nog een balletje bij; nr. 4 is onderweg! Ik hoor ze het nog zeggen: wow, nummer 4?!!! Hoe doe je dat??! En ondertussen nog je werk en loopbaanontwikkelingen?

Tsja, dat deed ik gewoon. Heerlijk vond ik het! En zo ben ik dan ook mijn verlof in gegaan. Overtuigd dat deze 4e er zo tussen paste en we na onze ervaringen met de andere kinderen als baby, waar nummer 3 toch echt de grootste proef op de som was, het er wel zo even bij deden. Ik hoor het mij en mijn man nog zo zeggen…

Zo gezegd, zo gedaan. Bevalling doen we even op een mooie donderdagmiddag in 2,5uur tijd, lekker thuis en kinderen zien gelijk hun mooie broertje Jef en liggen daarna geborgen en veilig in hun eigen bedje te knorren. Kraamweek verloopt net zo soepel en Jef krijgt net zoals zijn broertje en zusje met 10dg een knip in zijn tongriem en lipband nadat onze vertrouwde lactatiekundige dit wederom beoordeeld heeft, zodat de borstvoeding geen problemen hoeft te ondervinden noch de kaak- en spraakontwikkeling in de toekomst. Wel ondervinden we al direct weer het verschil in kennis bij zorgverleners. Onze verloskundige als kraamverzorgende herkenden niet de beperkte tongriem en lipband, en erkenden ook niet volledig de consequenties op korte en lange termijn. Maar, denken we, wees niet gevreesd, ik ben ook zorgverlener en werkzaam in die bijzondere borstvoedingszorg! Ik bemerkte de signalen wel; smakken, kleine hap, veel lucht zuigen, afgevlakte tepel, pijnlijke tepel, weinig toeschietreflex en geen effectieve voedingen. Gelukkig zorgen de hormonen dan nog voor voldoende melk en heeft Jef de nog aanwezige sterke reflexen. Ik wist wel wat me te doen stond! Dus; zo gezegd, zo gedaan!

De kraamweek is daarmee afgesloten, de 6 weekse kraamtijd gestart. Voor de laatste keer een kraamweek meegemaakt, slik & snik. Tijd voor kraamtranen hebben we niet, schoolvakantie start en we kunnen lekker gaan genieten van een zeskoppig gezin zijn! Toch?…

 

Informatie tongriem en lipband:

https://www.borstvoeding.com/problemen/lipbandje/

https://www.borstvoeding.com/problemen/tongriempje/

https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/167-tongriempje-te-kort