De dag nadat ik, wijkverpleegkundige-werkzaam in jeugdgezondheidszorg-borstvoedingsdocent-moeder van 4, de stempel kreeg “Overbelast”. Wat voor dag is dat?
Een dag dat ik mag toegeven na bijna 6 maanden van zorgen en stress, dat ik het niet meer kan en/of weet? De dag dat ik mijn ambitieuze ingezette koers wat betreft mijn loopbaan voor nu vaarwel moet zeggen? Of dat ik “faal” en het ook niet meer weet als professional, en als moeder, wanneer het gaat om mijn eigen baby: de 4e op rij na vele pittige ‘baby-ervaringen’ van mijn andere kinderen?
Een dag dat ik moet erkennen dat het moeilijk is en nog steeds moeilijk en onvoorspelbaar gaat zijn. Dat het pijn doet als je zoveel moet loslaten omdat het niet gaat, ondanks dat je zo graag wilt. Dat je wilt huilen, omdat je nog steeds niet begrijpt wat er eigenlijk allemaal gebeurd is, je de tijd al maanden kwijt bent, en je baby al wel bijna 6 maanden is; je laatste baby!
Een dag dat ik weer voel hoe ik me werkelijk voel en niet meer door hoef te gaan. Dat ik mag proberen te rusten, te ontspannen, me opgelucht voelen. Dat we gaan zoeken naar uitzicht, vooruitgang en verbetering (alweer).
The day after, is de dag ná de diagnose ‘overbelast/overspannen’, omdat ik me ziek heb moeten melden. De dag waarop ik besluit dit openbaar te maken en de termen ‘huilbaby-KISS-overprikkeld-reflux-dyspraxie’ te gaan delen. Een zwaar en intensief traject met onze jongste en tevens laatste baby is hier de grondlegger van. Ik kan niet de enige zijn….
Beebs & Boobs 