Kokhals en brrr

Ik geef toe, wel een beetje raar om met zo een titel te beginnen… Maar na de beladen blogs van de laatste keren, waar ik overigens veel warme en steunende reacties op kreeg, nu even iets luchtigs.

Althans, luchtigs, misschien niet als ik het ga hebben over kokhalzen en brrrr…  Maar nee, iets luchtigs omdat het geen lange blog gaat zijn, en geen beladen blog. Het is bijna kerst en afhankelijk van wat je de aankomende dagen krijgt voorgeschoteld, wat ook een kokhals en brr kan opwekken, is het een gezellige en lekkere tijd. En wat beter dan in een gezellige en lekkere tijd eens te starten met een nieuwe mijlpaal; het eerste hapje van Jef! Eigenlijk was ik er nog niet aan toe, die eerste mijlpaal van het nieuwe tijdperk. Maar Jef was het zat. elke keer iedereen al die nieuwe dingen zien ontdekken met zijn of haar mond en hij mocht niet meedoen! Na een paar confronterende en gevaarlijke situaties, waarin Jef de meest vreemde capriolen en schijnbewegingen uithaalde;

om maar een proefje en nieuwe ontdekking te mogen meemaken van het hete kopje thee, koffie, wijnglas, mes, bord (op de grond trekken), is het gebeurd. Ik heb toegegeven.

Al het 4e kind op rij doen we dit via de ‘Rapley-methode’ en krijgt Jef dus eerst 6 maanden exclusief borstvoeding zodat zijn mondmotoriek en de spijsvertering rijp is voor ‘the next level’: zelluf etuh! We beginnen met een sperzieboon, licht verteerbaar (dus hopelijk weinig krampen…) en makkelijk vast te houden:

Dankzij de perfect aangeboren kokhalsreflex mag hij het zelf ontdekken wat het eten erg leuk en spannend maakt; allemaal nieuwe ontdekkingen! De mond is hiervoor de aangewezen persoon, immers elke baby ontdekt met zijn mond en stopt er van alles in. Lekker voelen, proeven, kauwen, spugen, aantal keer kokhalzen maar toch weer willen proeven, voelen, kauwen en uiteraard ook (en daar komt ie) het ‘BRRR-moment’.

Zo net voor de feestdagen wil ik die van Jef jullie niet onthouden:

 

Fijne feestdagen en tot januari 2016!

Informatie:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Rapley-methode

https://www.borstvoeding.com/bijvoeding/blw/bijvoeding.html

 

 

Help!

Ineens besef ik het me….. Bij het opstaan had ik nog nergens last van en niks door. Zal ook wel komen door al die kerstvieringen van het werk en de kinderen gisteravond, waardoor mijn aandacht afgeleid was van Jef. Terwijl mijn man gisteravond het nog zei, toen Jef opeens besloot los te gaan zitten;

En nu, nu de kinderen op school en peuterspeelzaal zijn, Jef lekker ligt te pitten en ik in complete rust voor me uit zit te staren, raakt het me hard…

Help! Jef is vandaag precies 6 maanden!! Tranen schieten in mijn ogen als eerste reactie… Waarom? Daarom: de eerste 6 maanden leeft mijn baby alleen op ‘mamamelk’. Hier volgen we het advies van de WHO erg strikt in op vanwege onrijpe darmen en daarmee de risico’s op stoornissen van het immuunsysteem als spijsverteringsysteem. Maar ook vanwege de mondmotoriek die pas bij 6 maanden voldoende is om ‘al la Rapley’ te kunnen starten met bijvoeden. En alleen 6 maanden ‘mamamelk’ houdt in dat mijn kleine mannetje mij volledig nog nodig heeft, hij mijn kleine baby is waar ik zo vaak mee moet knuffelen, voeden en zijn wereld voornamelijk nog uit ‘mama’ bestaat. Als deze 6 maanden voorbij zijn start er een nieuwe fase in zijn eerste babyjaar; de fase dat hij meer mag ontdekken qua voeding, dat mama dus niet altijd meer nodig is! De fase waarin straks mama’s melk zelf minder nodig gaat zijn dan de vaste voeding en ik dus een extra ‘mama-rol kwijtraak. Uiteraard blijf ik mama en intens belangrijk voor mijn kleine mannetje en alles wat hij gaat meemaken en mij voor nodig heeft. Maar toch, die extra bijzondere rol die je door borstvoeding krijgt, waarmee je hem altijd kan troosten, veiligheid bieden, geborgenheid geven, pijn van reflux en krampen kan wegnemen, het vele verplichte knuffelen met dat kleine warme lijfje tegen je aan wat oh zo goed is voor de hechting, die gaat aankomende 6 maanden langzaam afnemen. En dat doet toch even pijn! Zeker met het besef dat, zoals mijn man gisteravond zei, we toch enkele maanden van wat dat eerste bijzondere half jaar had moeten zijn, hebben moeten missen. Ons mannetje zit al….hij is alweer zo groot…hij is 6 maanden. Hij is er klaar voor. En ik? Ik laat mijn tranen de vrije loop…

Informatie:

https://www.borstvoeding.com/bijvoeding/vast-voedsel/exclusief-3.html

https://www.borstvoeding.com/bijvoeding/blw/bijvoeding.html

SSSSSHHHHhhhh!!

Ik lees de volgende blog, en weet acuut weer hoe we ons voelden enkele maanden geleden;

http://kiind.nl/het-trucje-van-dr-hamilton-werkt-wel-maar-helpt-niet/

Hamilton hebben we niet geprobeerd, maar zeker wel de methode van dr. Harvey Karp; Happiest Baby, ofwel 5 S’s. Jef lag als een wormpje strak ingebakerd in de zoveelste nieuwe inbakerzak, met de zoveelste andere soort speen in zijn mond gedrukt, strak en horizontaal op zijn zij tegen ons aan geduwd waarbij we wiegend (lees; springend) door de kamer liepen en dichtbij zijn oor “sssshhhh shh sshh sssssshhhh” zeiden dan wel riepen als Jef harder dan ons wist te schreeuwen. Het voelde niet goed, maar leek soms te werken.

Soms, soms, soms.  We hadden het zo vaak over soms. Soms hielp de draagdoek, 1 van de 4 soorten, wel. Net zoals bij al onze andere kinderen. En dan zomaar ineens weer niet. Soms hielp inbakeren, met 1 van de 3 nieuw aangeschafte, wel. En dan niet meer. Net zoals op de buik slapen, verhoogde bedje, wandelwagen, maxi-cosi, samen slapen, borst als troost, flesje i.p.v. borst, speen soort nr 1-nr 2-nr3, toch even laten huilen, de 3 R’en, strak vasthouden en hard rondlopen of hupsen, wiegen, babymassage. Soms wel, en zo ineens niet meer. En dus net zo bij de Karp-methode. We werden langzaamaan wanhopig.

Waarom werkte niks echt?! Alles wat wel voor onze andere kinderen werkte, zoals volledig voeden op verzoek en borst ook voor troost gebruiken-samen slapen- hobbelen en veel dragen in doek. Interventies die eigenlijk elk probleem wel tackelt bij baby’s en het behapbaar maakt, werkte soms, om na enkele keren ineens acuut niet meer te werken. Die enorme onvoorspelbaarheid, die onzekerheid en onduidelijkheid. We kregen hem gewoon niet getackeld. Jef wou niet slapen, niet plat liggen, niet verschoond en/of uitgekleed worden, niet douchen/badderen, niet autorijden of in de wagen hobbelen, niet in de draagdoek hangen, niet aan de linkerborst drinken of rustig rechts drinken, niet aan een speen of borst troosten. Jef wou niks…. En vanaf week 8 raakten we dan ook voor het eerst bekend met het fenomeen ‘ontroostbaar huilen’. Samen met overstrekken, onrust en weigeren van drinken werd dit in toenemende mate erger. Goh, wat een pijn doet je dat, om je baby zo te zien en niks te kunnen betekenen. Na onze interne zoektocht met in gebruik neme van alle hulpmiddelen, begon onze externe zoektocht. Meerdere deskundigen adviseerden de chiropractor bij huilbaby’s (“maar we hebben geen huilbaby…”). We zijn erheen gegaan om uit te laten sluiten dat dit het was; immers ik krijg de vinger niet op de zere plek dus het zal dit wel niet zijn. En daar zaten we met ons vage en warrige verhaal, want bij Jef was niks duidelijk, alles was ‘soms’. Maar die ‘soms’ was het ontbrekende puzzelstukje dat leidde tot helderheid. Wat bleek, Jef was zwaar overprikkeld! Bevallen in 2,5 uur waarbij Jef nog niet volledig ingedaald lag en de uitdrijving maar 10 min in beslag nam is niet bevorderlijk geweest voor Jef zijn nek- en bovenste rugwervels. deze verschoven, de spieren verkrampten en zijn zenuwen raakten continue geprikkeld, waardoor overprikkeling ontstond in de rest van zijn lijf. Lees: reflux, overmatige darmkrampen, continue hoofdpijn, overmatige spierspanning, overstrekken, zintuiglijke, motorische en sensorische prikkelbaarheid, verminderde mondmotoriek tgv verminderde hap-, zuig- en slikreflexen, verminderde prikkelverwerking, motorisch ontwikkelingsachterstand tgv pijn en ‘vastzitten’, en als laatste uiteraard oververmoeidheid.

En daar was dus ineens het ‘KISS-Syndroom’. Met 4 behandelingen, zeg twee weken, is 90% van de baby’s ‘hersteld’. Ontdek ik in de informatie van de chiropractor, die overigens het woord ‘KISS’ tegelijk gebruikt  met het woord ‘huilbaby’ in dezelfde voorlichting. In de medische wereld bestaat KISS niet, en horen we te handelen volgens de ‘multidisciplinaire richtlijn excessief huilen’.  Dat KISS ook echt niet erkent of herkent wordt, ontdekken we op een teleurstellende manier in de nabije toekomst.

Voor nu hebben we uitzicht, voelen we ons enigszins opgelucht en houden we ons vast aan de behandelingen. Na die 2 weken zouden we kunnen wennen aan onze ‘nieuwe’ (normale) baby en ons ritme wel vinden. Mijn einde verlof word met 2 weken uitgesteld door het opnemen van vakantie; dan zijn we 4 weken verder vanaf datum diagnose en start behandelingen, en was de rust wedergekeerd. Toch?…………….Ssssst!

 

Informatie:

https://www.ncj.nl/landelijke-coordinatie/overzicht-landelijke-documenten/richtlijn/?item=40

http://eurolactatie.net/2015/09/29/de-eenzame-baby/

http://www.dragen-en-voeden.nl/om-te-huilen/

WOW, TJEE HOE HOUDT JE DAT VOL?!!

Dat was de eerste reactie en direct de eerste vraag terug van onze jeugdarts tijdens onze halfjaarlijkse controle op het consultatiebureau vanmorgen.

Onze jeugdarts is goed op de hoogte van alles rondom onze jongste en het gecompliceerde traject wat ondertussen al 6 maanden duurt. Na het benoemen van de onlangs geconstateerde reflux, overmatige krampen en evt. dyspraxie (dysprax-wattus?!=later meer hierover) waardoor Jef nog heel vaak drinkt, vroeg ze uiteraard; ‘hoeveel dan’. En daar kwam mijn schrikbarende antwoord; gemakkelijk af en toe nog 15-20x per 24 uur. Zucht.

Hoe hou ik dat vol? Niet… Dat hou je niet vol. Dat betekent samen slapen zodat je nog enigszins rust tijdens die 8-10 uur durende nacht waarin sommige nachten ononderbroken gedronken wordt, en andere nachten elke 45-75 min. Klinkt nogal belachelijk en achterlijk, niet? Maar we kunnen niet anders. Jef heeft zoveel krampen en reflux klachten dat hij de nacht anders niet doorkomt vanwege de pijn en onrust in zijn lijfje. En ik garandeer je, rusten met een excessief huilende baby wordt hem gewoon niet…. en de taken het gezin runnen en je huishouden en je werk staan elke ochtend paraat om klokslag 07:00 uur. Het slokje melk elk uur verzacht de pijn, versoepelt en stimuleert de spijsvertering en kalmeert de darmen. Het laat mijn manneke al 6 maanden groeien waar het anders niet gelukt was. Een fles kan hij niet door verminderde mondmotoriek en geeft daardoor meer krampen en reflux, en daar hebben we er al genoeg van!

En natuurlijk arbeidsongeschikt raken. En helemaal niks meer doen, alles loslaten. Althans een poging tot… Want dat is moeilijk!

 

Deze jeugdarts begreep het. Hoe reflux je dag op zijn kop kan gooien met een baby. Dat de pijn voor onrust zorgt en huilen, waardoor de ingehapte en ingeademende lucht krampen veroorzaakt. Die je kleintje zich weer laten overstrekken waardoor KISS makkelijker terugkomt. En wat weer zorgt voor overprikkeling van het zenuwstelsel en daarmee ook het spijsverteringstelsel, dus meer krampen en reflux. Oh en gooi er nog een aantal te korte tongriemen en lipbanden doorheen en je hebt een dag die er zo uitziet:

Toch weer even een kleine terugstap; dit was met 14 wk, 4 wk nadat Jef gediagnosticeerd was met het KISS-syndroom (max. score, dus ja we hadden een huilbaby) en alle benodigde behandelingen had gekregen bij de chiropractor. Het zou nu alleen maar beter moeten gaan…….

Als je een beetje goed telt zie je dat ik bijna elke 20 min aan het voeden was. Mijn mannetje reageerde bijna nergens meer op qua troost, ook niet aan de borst.  Het was niet meer te doen. Diezelfde middag kwam de oorzaak aan het licht dankzij onze goede lactatiekundige, die onze ‘noodkreet’ begreep en binnen enkele uren op de stoep stond. We stonden op het punt om opgenomen te willen worden met Jef terwijl we niet geloven in het ‘laten huilen’ van baby’s en het doordrukken van een schema…(onderzoek laat meer kwaad dan goed zien..). Zij was ons vertrouwd en mocht nog als ‘laatste deskundige’ uit de tweedelijnszorg het proberen.

Ik had het niet verwacht als borstvoedingsdocent en -deskundige, ik had alles geprobeerd of uitgesloten, dacht ik. Binnen 10 min constateerde ze alweer een te korte tongriem, en nadat we ook wisten dat zijn groei niet meer goed was is ook deze tongriem binnen enkele dagen gekliefd, en ging ik aan de stimulerende kruiden om mijn productie omhoog te krijgen, en vooral heeeeeel vaak voeden.  Zou het dan nu echt beter gaan…

Informatie:

http://www.halsoverkop.info/c

http://chiropractiestaphorst.dev.connaxis.com/huilbabys/

https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/265-het-verhogen-van-je-melkproductie-door-voedingsmid

https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/141-huilen-en-troosten

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Watskeburt?

De dag na ‘the day after’; wat is er nou eigenlijk gebeurt dat ik dit ben begonnen en een stempel heb gekregen? Over wat en wie heb ik het nou?

Let’s meet!

Kleine terugblik naar vóór het begon; Getrouwd en mama van 3 kids. Heerlijk bezig met ambitieuze carrière, talent ontwikkelingsprogramma en het moeder zijn. Allemaal uitdagende ballen in de lucht aan het houden waarin ik me als een vis in het water voel en beweeg. En daar gooien we nog een balletje bij; nr. 4 is onderweg! Ik hoor ze het nog zeggen: wow, nummer 4?!!! Hoe doe je dat??! En ondertussen nog je werk en loopbaanontwikkelingen?

Tsja, dat deed ik gewoon. Heerlijk vond ik het! En zo ben ik dan ook mijn verlof in gegaan. Overtuigd dat deze 4e er zo tussen paste en we na onze ervaringen met de andere kinderen als baby, waar nummer 3 toch echt de grootste proef op de som was, het er wel zo even bij deden. Ik hoor het mij en mijn man nog zo zeggen…

Zo gezegd, zo gedaan. Bevalling doen we even op een mooie donderdagmiddag in 2,5uur tijd, lekker thuis en kinderen zien gelijk hun mooie broertje Jef en liggen daarna geborgen en veilig in hun eigen bedje te knorren. Kraamweek verloopt net zo soepel en Jef krijgt net zoals zijn broertje en zusje met 10dg een knip in zijn tongriem en lipband nadat onze vertrouwde lactatiekundige dit wederom beoordeeld heeft, zodat de borstvoeding geen problemen hoeft te ondervinden noch de kaak- en spraakontwikkeling in de toekomst. Wel ondervinden we al direct weer het verschil in kennis bij zorgverleners. Onze verloskundige als kraamverzorgende herkenden niet de beperkte tongriem en lipband, en erkenden ook niet volledig de consequenties op korte en lange termijn. Maar, denken we, wees niet gevreesd, ik ben ook zorgverlener en werkzaam in die bijzondere borstvoedingszorg! Ik bemerkte de signalen wel; smakken, kleine hap, veel lucht zuigen, afgevlakte tepel, pijnlijke tepel, weinig toeschietreflex en geen effectieve voedingen. Gelukkig zorgen de hormonen dan nog voor voldoende melk en heeft Jef de nog aanwezige sterke reflexen. Ik wist wel wat me te doen stond! Dus; zo gezegd, zo gedaan!

De kraamweek is daarmee afgesloten, de 6 weekse kraamtijd gestart. Voor de laatste keer een kraamweek meegemaakt, slik & snik. Tijd voor kraamtranen hebben we niet, schoolvakantie start en we kunnen lekker gaan genieten van een zeskoppig gezin zijn! Toch?…

 

Informatie tongriem en lipband:

https://www.borstvoeding.com/problemen/lipbandje/

https://www.borstvoeding.com/problemen/tongriempje/

https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/167-tongriempje-te-kort

The day after…

De dag nadat ik, wijkverpleegkundige-werkzaam in jeugdgezondheidszorg-borstvoedingsdocent-moeder van 4, de stempel kreeg “Overbelast”. Wat voor dag is dat?

Een dag dat ik mag toegeven na bijna 6 maanden van zorgen en stress, dat ik het niet meer kan en/of weet? De dag dat ik mijn ambitieuze ingezette koers wat betreft mijn loopbaan voor nu vaarwel moet zeggen? Of dat ik “faal” en het ook niet meer weet als professional, en als moeder, wanneer het gaat om mijn eigen baby: de 4e op rij na vele pittige ‘baby-ervaringen’ van mijn andere kinderen?

Een dag dat ik moet erkennen dat het moeilijk is en nog steeds moeilijk en onvoorspelbaar gaat zijn. Dat het pijn doet als je zoveel moet loslaten omdat het niet gaat, ondanks dat je zo graag wilt. Dat je wilt huilen, omdat je nog steeds niet begrijpt wat er eigenlijk allemaal gebeurd is, je de tijd al maanden kwijt bent, en je baby al wel bijna 6 maanden is; je laatste baby!

Een dag dat ik weer voel hoe ik me werkelijk voel en niet meer door hoef te gaan. Dat ik mag proberen te rusten, te ontspannen, me opgelucht voelen. Dat we gaan zoeken naar uitzicht, vooruitgang en verbetering (alweer).

The day after, is de dag ná de diagnose ‘overbelast/overspannen’, omdat ik me ziek heb moeten melden. De dag waarop ik besluit dit openbaar te maken en de termen ‘huilbaby-KISS-overprikkeld-reflux-dyspraxie’ te gaan delen. Een zwaar en intensief traject met onze jongste en tevens laatste baby is hier de grondlegger van. Ik kan niet de enige zijn….