Ik lees de volgende blog, en weet acuut weer hoe we ons voelden enkele maanden geleden;
http://kiind.nl/het-trucje-van-dr-hamilton-werkt-wel-maar-helpt-niet/
Hamilton hebben we niet geprobeerd, maar zeker wel de methode van dr. Harvey Karp; Happiest Baby, ofwel 5 S’s. Jef lag als een wormpje strak ingebakerd in de zoveelste nieuwe inbakerzak, met de zoveelste andere soort speen in zijn mond gedrukt, strak en horizontaal op zijn zij tegen ons aan geduwd waarbij we wiegend (lees; springend) door de kamer liepen en dichtbij zijn oor “sssshhhh shh sshh sssssshhhh” zeiden dan wel riepen als Jef harder dan ons wist te schreeuwen. Het voelde niet goed, maar leek soms te werken.
Soms, soms, soms. We hadden het zo vaak over soms. Soms hielp de draagdoek, 1 van de 4 soorten, wel. Net zoals bij al onze andere kinderen. En dan zomaar ineens weer niet. Soms hielp inbakeren, met 1 van de 3 nieuw aangeschafte, wel. En dan niet meer. Net zoals op de buik slapen, verhoogde bedje, wandelwagen, maxi-cosi, samen slapen, borst als troost, flesje i.p.v. borst, speen soort nr 1-nr 2-nr3, toch even laten huilen, de 3 R’en, strak vasthouden en hard rondlopen of hupsen, wiegen, babymassage. Soms wel, en zo ineens niet meer. En dus net zo bij de Karp-methode. We werden langzaamaan wanhopig.
Waarom werkte niks echt?! Alles wat wel voor onze andere kinderen werkte, zoals volledig voeden op verzoek en borst ook voor troost gebruiken-samen slapen- hobbelen en veel dragen in doek. Interventies die eigenlijk elk probleem wel tackelt bij baby’s en het behapbaar maakt, werkte soms, om na enkele keren ineens acuut niet meer te werken. Die enorme onvoorspelbaarheid, die onzekerheid en onduidelijkheid. We kregen hem gewoon niet getackeld. Jef wou niet slapen, niet plat liggen, niet verschoond en/of uitgekleed worden, niet douchen/badderen, niet autorijden of in de wagen hobbelen, niet in de draagdoek hangen, niet aan de linkerborst drinken of rustig rechts drinken, niet aan een speen of borst troosten. Jef wou niks…. En vanaf week 8 raakten we dan ook voor het eerst bekend met het fenomeen ‘ontroostbaar huilen’. Samen met overstrekken, onrust en weigeren van drinken werd dit in toenemende mate erger. Goh, wat een pijn doet je dat, om je baby zo te zien en niks te kunnen betekenen. Na onze interne zoektocht met in gebruik neme van alle hulpmiddelen, begon onze externe zoektocht. Meerdere deskundigen adviseerden de chiropractor bij huilbaby’s (“maar we hebben geen huilbaby…”). We zijn erheen gegaan om uit te laten sluiten dat dit het was; immers ik krijg de vinger niet op de zere plek dus het zal dit wel niet zijn. En daar zaten we met ons vage en warrige verhaal, want bij Jef was niks duidelijk, alles was ‘soms’. Maar die ‘soms’ was het ontbrekende puzzelstukje dat leidde tot helderheid. Wat bleek, Jef was zwaar overprikkeld! Bevallen in 2,5 uur waarbij Jef nog niet volledig ingedaald lag en de uitdrijving maar 10 min in beslag nam is niet bevorderlijk geweest voor Jef zijn nek- en bovenste rugwervels. deze verschoven, de spieren verkrampten en zijn zenuwen raakten continue geprikkeld, waardoor overprikkeling ontstond in de rest van zijn lijf. Lees: reflux, overmatige darmkrampen, continue hoofdpijn, overmatige spierspanning, overstrekken, zintuiglijke, motorische en sensorische prikkelbaarheid, verminderde mondmotoriek tgv verminderde hap-, zuig- en slikreflexen, verminderde prikkelverwerking, motorisch ontwikkelingsachterstand tgv pijn en ‘vastzitten’, en als laatste uiteraard oververmoeidheid.
En daar was dus ineens het ‘KISS-Syndroom’. Met 4 behandelingen, zeg twee weken, is 90% van de baby’s ‘hersteld’. Ontdek ik in de informatie van de chiropractor, die overigens het woord ‘KISS’ tegelijk gebruikt met het woord ‘huilbaby’ in dezelfde voorlichting. In de medische wereld bestaat KISS niet, en horen we te handelen volgens de ‘multidisciplinaire richtlijn excessief huilen’. Dat KISS ook echt niet erkent of herkent wordt, ontdekken we op een teleurstellende manier in de nabije toekomst.
Voor nu hebben we uitzicht, voelen we ons enigszins opgelucht en houden we ons vast aan de behandelingen. Na die 2 weken zouden we kunnen wennen aan onze ‘nieuwe’ (normale) baby en ons ritme wel vinden. Mijn einde verlof word met 2 weken uitgesteld door het opnemen van vakantie; dan zijn we 4 weken verder vanaf datum diagnose en start behandelingen, en was de rust wedergekeerd. Toch?…………….Ssssst!
Informatie:
https://www.ncj.nl/landelijke-coordinatie/overzicht-landelijke-documenten/richtlijn/?item=40
Beebs & Boobs 