Dat was de eerste reactie en direct de eerste vraag terug van onze jeugdarts tijdens onze halfjaarlijkse controle op het consultatiebureau vanmorgen.
Onze jeugdarts is goed op de hoogte van alles rondom onze jongste en het gecompliceerde traject wat ondertussen al 6 maanden duurt. Na het benoemen van de onlangs geconstateerde reflux, overmatige krampen en evt. dyspraxie (dysprax-wattus?!=later meer hierover) waardoor Jef nog heel vaak drinkt, vroeg ze uiteraard; ‘hoeveel dan’. En daar kwam mijn schrikbarende antwoord; gemakkelijk af en toe nog 15-20x per 24 uur. Zucht.
Hoe hou ik dat vol? Niet… Dat hou je niet vol. Dat betekent samen slapen zodat je nog enigszins rust tijdens die 8-10 uur durende nacht waarin sommige nachten ononderbroken gedronken wordt, en andere nachten elke 45-75 min. Klinkt nogal belachelijk en achterlijk, niet? Maar we kunnen niet anders. Jef heeft zoveel krampen en reflux klachten dat hij de nacht anders niet doorkomt vanwege de pijn en onrust in zijn lijfje. En ik garandeer je, rusten met een excessief huilende baby wordt hem gewoon niet…. en de taken het gezin runnen en je huishouden en je werk staan elke ochtend paraat om klokslag 07:00 uur. Het slokje melk elk uur verzacht de pijn, versoepelt en stimuleert de spijsvertering en kalmeert de darmen. Het laat mijn manneke al 6 maanden groeien waar het anders niet gelukt was. Een fles kan hij niet door verminderde mondmotoriek en geeft daardoor meer krampen en reflux, en daar hebben we er al genoeg van!
En natuurlijk arbeidsongeschikt raken. En helemaal niks meer doen, alles loslaten. Althans een poging tot… Want dat is moeilijk!
Deze jeugdarts begreep het. Hoe reflux je dag op zijn kop kan gooien met een baby. Dat de pijn voor onrust zorgt en huilen, waardoor de ingehapte en ingeademende lucht krampen veroorzaakt. Die je kleintje zich weer laten overstrekken waardoor KISS makkelijker terugkomt. En wat weer zorgt voor overprikkeling van het zenuwstelsel en daarmee ook het spijsverteringstelsel, dus meer krampen en reflux. Oh en gooi er nog een aantal te korte tongriemen en lipbanden doorheen en je hebt een dag die er zo uitziet:
Toch weer even een kleine terugstap; dit was met 14 wk, 4 wk nadat Jef gediagnosticeerd was met het KISS-syndroom (max. score, dus ja we hadden een huilbaby) en alle benodigde behandelingen had gekregen bij de chiropractor. Het zou nu alleen maar beter moeten gaan…….
Als je een beetje goed telt zie je dat ik bijna elke 20 min aan het voeden was. Mijn mannetje reageerde bijna nergens meer op qua troost, ook niet aan de borst. Het was niet meer te doen. Diezelfde middag kwam de oorzaak aan het licht dankzij onze goede lactatiekundige, die onze ‘noodkreet’ begreep en binnen enkele uren op de stoep stond. We stonden op het punt om opgenomen te willen worden met Jef terwijl we niet geloven in het ‘laten huilen’ van baby’s en het doordrukken van een schema…(onderzoek laat meer kwaad dan goed zien..). Zij was ons vertrouwd en mocht nog als ‘laatste deskundige’ uit de tweedelijnszorg het proberen.
Ik had het niet verwacht als borstvoedingsdocent en -deskundige, ik had alles geprobeerd of uitgesloten, dacht ik. Binnen 10 min constateerde ze alweer een te korte tongriem, en nadat we ook wisten dat zijn groei niet meer goed was is ook deze tongriem binnen enkele dagen gekliefd, en ging ik aan de stimulerende kruiden om mijn productie omhoog te krijgen, en vooral heeeeeel vaak voeden. Zou het dan nu echt beter gaan…
Informatie:
http://chiropractiestaphorst.dev.connaxis.com/huilbabys/
https://www.lalecheleague.nl/borstvoeding-abc/artikel/141-huilen-en-troosten
Beebs & Boobs 