Jeetje, een jaar geleden, nee meer dan een jaar geleden schreef ik mijn laatste bericht hier… (shame on me)
Een jaar lang heb ik niks geschreven, echter niet niks meegemaakt. Ik heb niks weten te schrijven, niks kunnen schrijven, niks willen schrijven, door alles wat er gebeurd was en nog gebeurde. Ons mooie mannetje is met 16mnd met een klinische opname geopereerd aan zijn keel- en neusamandelen. Hij mocht eindelijk gaan leren eten en leren slapen zonder al die ademhalingsstilstanden. Dit heeft zeker enorme verbeteringen met zich meegebracht en maakte de hele zorgelijke situatie van de apneus in ieder geval veilig.
Alleen als je zo klein bent, en zo kwetsbaar, en alles aan het leren bent wat belangrijk is in je leven en voor je ontwikkeling, gaat dit niet in je koude kleren zitten, en kom je er niet zonder kleerscheuren van af. Langzamerhand hebben we moeten accepteren dat alles wat in zijn eerste kleine 1,5 jaar van zijn leven heeft plaatsgevonden, hem getraumatiseerd heeft. Daarnaast heeft zijn prikkelverwerking mechanisme zich nooit normaal kunnen ontwikkelen, daarvoor moet je immers kunnen slapen. Afgelopen jaar heeft Jef ons dat duidelijk gemaakt. En van ons hiervoor veel begrip, geborgenheid en geduld in opgeëist.
Afgelopen jaar zijn wij regelmatig wanhopig en moedeloos geweest, maar voornamelijk heel veel moe. We hebben geleerd niet meer op korte termijn uitzicht te hebben, niet meer op korte termijn hoop te hebben, of te geloven in snelle oplossingen. Gewoon hele kleine stappen, heel veel geduld en samen blijven vertrouwen in de kracht van dit bijzondere mannetje en zijn eigen herstellend vermogen.
En ik dan? Zo moe zijn, zo vaak moedeloos zijn, zo vaak niet meer vooruit durven te kijken terwijl je dat zooo hard nodig hebt, maakte mijn eigen herstellende vermogen bijzonder kwetsbaar en instabiel. Denken dat ik zo snel hersteld was van mijn burn-out was een utopie. Leren werken na een verzuimperiode is één ding, maar leren leven en happy worden is van totaal andere orde. De pijn van Jef, de pijn van het stoppen van je “leven” inclusief al je passies en krachten/talenten, heeft het afgelopen jaar mij in zijn greep gehad. En die greep moet los. De pijn rondom Jef is vertaald en mag er zijn; onder begeleiding heb ik hiervoor een brief geschreven. Nu is het tijd om het ook echt daadwerkelijk in de praktijk af te sluiten. Morgen wordt ons mannetje 2 jaar, en gaan we dit zeker wederom goed vieren. Maar ook vier ik dan het afsluiten van de afgelopen 2 jaar, en sluit ik daarom deze blog en Facebook pagina. Het is goed geweest, en met heel veel geduld en kleine baby stapjes, komen wij er wel!
Mijn brief:
Lieve Jef,
Ik heb je niet de rust kunnen geven en het niet kunnen oplossen. Ik heb wel alles gedaan wat ik kon doen voor je. Ik ben er geweest voor je, altijd. Ik heb je niet helemaal kunnen lezen waardoor ik moest reageren. Hierdoor ben ik voor jou niet de moeder geweest die ik wilde zijn. Ik wil voor jou de oermoeder zijn die alles van jou kan beleven en ervaren. Ik zal er altijd zijn, en met jou je leven vieren.
Beebs & Boobs 